Page 72 - Η τελευταία αυτοκράτειρα του Βυζαντίου

Αλλά το ίδιο έκαναν και οι αντίπαλοί του και του χάλαγαν τα σχέδια.
Όμως όλα αυτά ήταν πολύ μακρινά για μένα που ήμουν
αγκιστρωμένη στον μικρό και ασήμαντο Μυστρά. Άραγε θα δω πάλι
την Πόλη; αναρωτήθηκα και αναστέναξα βαθιά. Έχει αλλάξει από
τότε που έφυγα μικρούλα; Για να πω και την αλήθεια, δεν τη θυμάμαι
σχεδόν καθόλου… Θα ’θελα να ξαναβρεθώ εκεί. Ω, μακάρι να έδινες,
Θεέ μου, να φεύγαμε από δω, ακόμα και τώρα, ακόμα… ακόμα κι
αυτόν το χειμώνα. Μακάρι!
Μια παροιμία που άκουσα πολύ αργότερα στη Βενετία λέει,
«πρόσεχε τι εύχεσαι να σου συμβεί». Είναι από τις πιο σωστές
κουβέντες που έχω ακούσει. Εκείνη τη στιγμή είχα ευχηθεί να
έφευγα από τον Μυστρά το συντομότερο δυνατόν. Λοιπόν, όσο κι αν
ακούγεται παράδοξο, έγινε!
Λες και την ίδια στιγμή που έκανα την ευχή, μπήκε σε λειτουργία
ένας παράξενος και υπερκόσμιος μηχανισμός που έφερε τα πράγματα
όπως ήθελα… δυστυχώς.
Έφυγα από το παράθυρο και πήγα πάλι και κάθισα στην καρέκλα
όπου είχα αφήσει το βιβλίο μου, δίπλα στο κρεβάτι του παππού. Το
πήρα στα χέρια μου και κοίταξα τη σελίδα που είχα μείνει. Έριξα μια
ματιά στον παππού κι άρχισα ξανά το διάβασμα. Ύστερα από λίγο
σταμάτησα και του έριξα άλλη μια ματιά. Ανασηκώθηκα και τον
σκέπασα λίγο καλύτερα.
«Τώρα είσαι καλύτερα;» τον ρώτησα.
Απάντηση δεν πήρα.
«Ε, παππού Νικόλα… σε ρωτάω… είσαι καλύτερα;» φώναξα πιο
δυνατά.
Αλλά πάλι τίποτα. Ούτε ένα νεύμα. Ανησύχησα. Λες;
αναρωτήθηκα. Του έπιασα το χέρι και ήταν ακόμη ζεστό. Πήρα λίγο
θάρρος. Σ’ ένα ράφι είχαμε ένα καθρεφτάκι. Το είχε φέρει ο ίδιος από
τη Βενετία, όπου φτιάχνουν, όπως θα γνωρίζετε, τους τελειότερους
καθρέφτες. Το πήρα λοιπόν και το έβαλα μπροστά στο στόμα του.
Με έκοψε κρύος ιδρώτας. Τίποτα. Το καθρεφτάκι δε θόλωσε ούτε
στο ελάχιστο.
«Παππού, παππού!» είπα δυνατά και συγχρόνως φώναξα για
βοήθεια.