Page 76 - Η τελευταία αυτοκράτειρα του Βυζαντίου

«Αυτά να τα ξεχάσεις, κυρία! Είναι για τους λαϊκούς. Εμείς σε
αναθρέψαμε για να σε δώσουμε σε πρίγκιπα. Αν τον ερωτευτείς
αυτόν που θα σου επιλέξουμε… έχει καλώς».
«Αν όχι;» ρώτησα με ειρωνεία.
«Στον κύκλο μας, Άννα, απαγορεύονται οι έρωτες με τους μη
έχοντες στον ήλιο μοίρα. Κι αυτά που σας λέω σήμερα να τα βάλετε
καλά στο μυαλό σας… Όλες θα πάρετε πρίγκιπες. Γιατί αυτό σας
αξίζει· μόνο πρίγκιπες!»
Εκείνη τη μέρα είπαμε πολλά και περάσαμε αρκετά καλά. Ήταν
και τα τελευταία Χριστούγεννα που κάναμε στον Μυστρά. Γενικά
όλα τα κάναμε τελευταία φορά στον Μυστρά. Εγώ όμως
αισθανόμουν πολύ περίεργα. Από τη μια χαιρόμουν που επιτέλους θα
φεύγαμε και από την άλλη πάλι σκεφτόμουν την ευχή που είχα κάνει
μπροστά στο παράθυρο του παππού, την τελευταία του μέρα: να
φύγω από τον Μυστρά το συντομότερο δυνατόν.
Αμέσως μόλις μπήκε η άνοιξη, στο σπίτι άρχισαν οι
προετοιμασίες, εννοώ το πακετάρισμα του νοικοκυριού μας. Επειδή
θα μας έπαιρνε χρόνο, κατ’ εντολή της μάνας, ξεκινήσαμε νωρίς. Στις
αρχές Απριλίου θα φεύγαμε για τη Μονεμβάσια κι από κει θα
παίρναμε ένα καράβι που είχε ναυλώσει ο πατέρας ειδικά για μας και
θα αποπλέαμε για τη Βασιλεύουσα. Στο σπίτι στον Μυστρά θα
αφήναμε τους υπηρέτες, εκτός από τέσσερις που θα μας συνόδευαν
στο καράβι, για να μας εξυπηρετούν.
Με όλες αυτές τις προετοιμασίες ο καιρός πέρασε σχετικά
γρήγορα, θα έλεγα. Τις τελευταίες μέρες ήμουν σε αναβρασμό.
Αποχαιρετήσαμε ομαδικά τους συγγενείς και φίλους και κάναμε
επισκέψεις σε όλες τις οικογένειες της γειτονιάς. Όλοι βέβαια μας
εύχονταν «καλή επιστροφή», κι εμείς λέγαμε «αμήν». Ωστόσο
ξέραμε ότι αυτό δε θα συνέβαινε ποτέ.
Εγώ αποχαιρέτησα κάποιες φίλες και ορισμένους γνωστούς, αλλά
κυρίως το δάσκαλό μας, τον Γεώργιο Γεμιστό, ή Πλήθωνα όπως
ήθελε να τον αποκαλούμε λόγω της μεγάλης αγάπης του για τον
Πλάτωνα. Να πω εδώ λίγα λόγια παραπάνω για τον αγαπημένο μου
δάσκαλο. Το αξίζει.
Λοιπόν, γεννήθηκε στην Πόλη γύρω στα 1360 και πέθανε στον