Page 74 - Η τελευταία αυτοκράτειρα του Βυζαντίου

αφετέρου από την έλλειψη του παππού Νικόλα. Ήταν όμως δύσκολο.
Απόδειξη ότι το δωμάτιό του έμεινε απείραχτο. Θα μπορούσαμε
κάλλιστα να βολευτούμε εμείς, αλλά κανένας δεν το επιθυμούσε. Η
απουσία του ή, αν θέλετε, η έντονη παρουσία του μας απέτρεπε από
τέτοιες σκέψεις.
Όμως το πιο σημαντικό ήταν αυτό που έγινε τα Χριστούγεννα.
Μαζί με τις ευχές και τα σχετικά ήρθαν από την Πόλη και οι
απαράβατες οδηγίες του πατέρα: να τα μαζέψουμε όλα και να
φύγουμε. Μας το ανακοίνωσε η μάνα μου ανήμερα, καθώς παίρναμε
το επίσημο μεσημεριάτικο γεύμα μας.
«Δηλαδή;» ρώτησα εγώ και κόντεψε να μου πέσει το πιρούνι από
το χέρι.
«Τι δηλαδή; Δεν καταλαβαίνεις; Φεύγουμε!» είπε η Ελένη.
«Αλήθεια, μάνα;» ξαναρώτησα.
«Ναι. Μου το μήνυσε ο πατέρας σας. Το πολύ μέχρι το Πάσχα
που θα ξανοίξει ο καιρός, θα πρέπει να είμαστε στην Πόλη».
«Στην Πόλη; Στο παλιό μας σπίτι;» τη ρώτησα με χαρά.
«Όχι δα! Αυτά πάνε», είπε η μάνα με περισσή περηφάνια.
«Τι θες να πεις;» τη ρώτησε η Μαρία που είχε γεννηθεί στον
Μυστρά και δεν ήξερε καν πώς και τι ήταν η Πόλη.
«Τώρα ο πατέρας σας έχει δικό του μέγαρο στο μεγάλο παλάτι».
«Πότε το αγόρασε;» ρώτησε η Θεοδώρα.
«Δεν το αγόρασε», απάντησε η μάνα μ’ ένα μειδίαμα. «Μα καλά,
τι γνώμη έχετε για τον πατέρα σας;»
Την κοιτάξαμε όλες με απορία.
«Δεν έχετε καταλάβει ότι είναι ο πρωθυπουργός του
αυτοκράτορα; Είναι πλέον ο πιο κοντινός του άνθρωπος.
Ουσιαστικά… αυτός κάνει κουμάντο».
Τα κατάφερε τελικά ο πατέρας! σκέφτηκα και κούνησα το κεφάλι
μου.
«Σε όλη την αυτοκρατορία;» ρώτησε η Μαρία.
Η μάνα έγνεψε καταφατικά.
«Αποκλείεται!» απάντησε η μικρή αμφισβητώντας τα λόγια της
μάνας.
«Γιατί;»