Page 16 - สัตว์ที่เรียกว่ามนุษย์

สัตว์ที่เรียกว่ามนุษย์

เพื่อความด ารงอยู่ของสัตว์โลกที่เกิดมาแล้ว หรือเพื่ออนุเคราะห์แก่เหล่าสัตว์ผู้แสวงหาที่เกิด (สัมภเวสี)

นั้นคือ ๑.กวฬีการาหารคือซากพืชหรือสัตว์ หยาบบ้างละเอียดบ้าง ขึ้นชื่อว่าอาหารถ้าเธอไม่ได้มาเพราะ

การฆ่า ได้ยินว่าเขาฆ่าเพื่อเรา ไม่ได้ลักขโมยเบียดบังมา ไม่รังเกียจและไม่แสลงโรค มีสารอาหารที่จะ

หล่อเลี่ยงชีวิตเธอได้ เธอจงดื่มกินอาหารนั้น อย่างรู้ประมาณในการบริโภค โดยปราศจากผู้ดื่มกิน

๒.ผัสสาหารคือสัมผัสที่มีต่ออาหารอันหยาบบ้างละเอียดบ้างมันจะทิ่มแทงเธอด้วยเวทนาทั้งสามอย่าง

เผ็ดร้อน เธอจงส ารวมระวังให้หนักอย่าได้หวั่นไหวไหลตามมันไป ๓.มโนสัญเจตนาหารคือการคิดปรุง

แต่งในอาหารมันเป็นตัวการที่จะท าให้เธอมีตัณหาทั้งสามอันมาจากเวทนาที่เธอไม่ส ารวมระวังให้มากพอ

๔.วิญญาณหารคือการรับรู้ในอาหารทั้งหยาบบ้างละเอียดบ้างอันเป็นผลมาจากตัณหาซึ่งจะน าความ

ทุกข์ทรมานมาให้ เธอจงก าหนดรู้ให้ได้ว่านั่นเป็นเพียงผลการท างานของนามรูปเท่านั้น เธออย่าได้

เพลิดเพลินยินดีทะยานอยากในอาหารทั้ง ๔ อย่าได้กินเพราะความคะนองสนุกสนานหรือกินเพื่อตกแต่ง

ประดับประดาร่างกายอันเหม็นเน่าที่เป็นศูนย์รวมโรคนี้นักเลย แต่เธอจงกินเพื่อบรรเทาความหิวอันเป็น

เวทนาเก่าโดยไม่สร้างเวทนาใหม่ กินเพื่อให้ได้สารอาหารมันหล่อเลี้ยงชีวิตของเธอให้อยู่ได้โดยไม่ล าบาก

เท่านั้นพอ จงคิดเสมอว่าเราด ารงชีวิตอยู่ได้ด้วยการกินซากพืชซากสัตว์เหล่าอื่น เธอจึงจะข้ามพ้นชาติ

ชรา มรณะไปได้ เธอจักมีวาสนาคือความคุ้นเคยบ้างไหมหนอ

เวลาสร้างทุกสิ่งและท าลายทุกอย่าง ตัวเธอเองต้องพร้อมเสมอส าหรับการเปลี่ยนแปลงนี้ สรรพสิ่ง

นั้นเปลี่ยนแปลงอยู่ตลอดเวลา ถึงเธอไม่ยอมเปลี่ยนแปลง แต่ตัวเธอเองก็จะถูกเปลี่ยน สายน้ าไม่คอยท่า

กาลเวลาไม่คอยใคร เวลาไม่เคยหยุดนิ่งผ่านแล้วผ่านเลยมิเคยย้อนกลับมาได้ ทุกวินาทีมีค่า เธออย่าได้

ปล่อยให้มันผ่านเลยไปโดยเปล่าประโยชน์ ทุกวันเป็นวันส าคัญเพราะมีอยู่เพียงวันเดียว วันเวลาล่วง

ไปล่วงไป บัดนี้เธอท าอะไรอยู่ อาการกาย วาจา ใจ ที่ดีคือกายสุจริตสาม วจีสุตจริตสี่ มโนสุจริตสามอัน

เป็นกุศลกรรมเธอเพ่งพิจารณาแล้วหรือไม่หนอ มันจะมีประโยชน์อะไร หากเธอเมามัวอยู่กับการท่องบ่น

สาธยายโดยมิเคยลงมือปฏิบัติบ าเพ็ญเพียร มันจะต่างอะไรจากคนป่วยที่เอาแต่อ่านสรรพคุณอันวิเศษ

ของโอสถทุกค่ าเช้าแต่ไม่เคยดื่มกินโอสถ (ยา) นั้นเลย และประโยชน์อันใดเล่าที่เธอจะวิ่งหาจากภายนอก

ทางที่เธอจะท่องเที่ยวไปนั้นอยู่ที่ในภายในต่างหากเล่า กายในกาย เวทนาในเวทนา จิตในจิต ธรรมใน

ธรรม ต่างหากล่ะคือ “ทางออกสายเอก” เธอได้เพ่งพิจารณาแล้วหรือไม่หนอ เธออย่ามัวแต่พิธีรีตองหรือ

เอาแต่พูดมากพลัดวันประกันพรุ่งอยู่เลย มันไม่มีอะไรดีกว่าการลงมือปฏิบัติบ าเพ็ญเพียร โดยการปล่อย

ศรัทธาให้หยั่งลงมั่นอันไม่หวั่นไหวในรัตนะทั้งสามอันประเสริฐว่า ๑.ตถาคตเสด็จอุบัติขึ้นในโลกนี้ เป็น

~ ๑๕ ~ หญ้าพันปี