Page 384 - Nilai Shahid al-Quran

juga akan memperlihatkan sejauh mana ciri-ciri kedua-dua teori berkenaan terjelma

dalam kajian ini.

6.4.1.1 Teori Nahu al-Quran (al-Ansari, 1984)

Secara umumnya, kajian ini merupakan lanjutan daripada unsur utama yang menjadi

tulang belakang teori Nahu al-Quran iaitu penggunaan SQ dalam tatabahasa Arab.

Walaupun kajian SQ dalam tempoh 30 tahun terakhir ini dilihat menarik perhatian

para pengkaji namun tambahan unsur nilai merupakan satu kelebihan yang dapat

diketengahkan melalui kajian ini. Hal ini demikian kerana kajian sebelum ini

ditumpukan kepada pola, fungsi, tawjih dan semantik SQ secara berasingan.

Sememangnya fokus utama teori Nahu al-Quran adalah pemurnian kaedah tatabahasa

yang didapati bertembung dengan nas al-Quran, namun fokus ini kurang mendapat

sambutan berbanding unsur utama teori tersebut. Hal ini demikian kerana fokus teori

berkenaan menggambarkan pendapat al-Ansari yang telah pun dibincangkan oleh

sarjana sebelumnya di luar kerangka teori.

Sebagai contoh, pemurnian kaedah dengan menggunakan istilah "banyak dalam

tatabahasa" dan "sedikit dalam tatabahasa" bukanlah sesuatu yang baharu kerana

penggunaan tersebut didapati dalam kitab Tashil yang dihasil sebelum teori

(DU/32/30). Bahkan kenyataan seperti itu wujud dalam karya sarjana silam seperti Ibn

c Aqil dan Ibn Hisham (Zamri, 2010) hatta Sibawayh terutama apabila perbincangan

melibatkan qiraat. Malah Sibawayh didapati lebih halus apabila berinteraksi dengan

SQ apabila tokoh ini memberi pilihan kepada pembaca sama ada ingin memilih qiraat

pertama atau kedua (Sibawayh, n.d.:2/147).

366