Page 49 - ΟΜΗΡΟΥ «ΟΔΥΣΣΕΙΑ»

48

ἀμφοτέροισι δὲ τοῖσιν ἀεικέα πότμον ἐφῆκεν, άσκημο ο λιόντας δίνει θάνατο σ᾿ αυτήν και στα παιδιά της'
340 ὣς Ὀδυσεὺς κείνοισιν ἀεικέα πότμον ἐφήσει. όμοια άσκημο θα δώσει θάνατο σε κείνους ο Οδυσσέας.
αἲ γάρ, Ζεῦ τε πάτερ καὶ Ἀθηναίη καὶ Ἄπολλον, Να 'ταν, πατέρα Δία κι Απόλλωνα και συ Αθηνά, και τώρα
τοῖος ἐών, οἷός ποτ᾿ ἐυκτιμένῃ ἐνὶ Λέσβῳ καθώς και τότε στην καλόχτιστη τη Λέσβο, εκεί που μόλις
ἐξ ἔριδος Φιλομηλεί̈δῃ ἐπάλαισεν ἀναστάς, τον αντροκάλεσαν επάλεψε με το Φιλομηλείδη
κὰδ δ᾿ ἔβαλε κρατερῶς, κεχάροντο δὲ πάντες και καταγής μεβιάς τον έστρωσε, κι όλοι οι Αχαιοί χαρήκαν!
Ἀχαιοί,

345 τοῖος ἐὼν μνηστῆρσιν ὁμιλήσειεν Ὀδυσσεύς: Τέτοιος και τώρα εκεί να γύριζε, να σμίξει τους μνηστήρες,
πάντες κ᾿ ὠκύμοροί τε γενοίατο πικρόγαμοί τε. πικρός ο γάμος θα τους έβγαινε, γοργός ο θάνατος τους!
ταῦτα δ᾿ ἅ μ᾿ εἰρωτᾷς καὶ λίσσεαι, οὐκ ἂν ἐγώ γε Για τούτα τώρα που με ρώτησες και με παρακαλιέσαι,
ἄλλα παρὲξ εἴποιμι παρακλιδόν, οὐδ᾿ ἀπατήσω, ψευτιές εγώ δε λέω ξεφεύγοντας μηδέ θα σε αναμπαίξω᾿
ἀλλὰ τὰ μέν μοι ἔειπε γέρων ἅλιος νημερτής, τα λόγια του θαλασσογέροντα του αλάθευτου, όσα μου 'πε,

350 τῶν οὐδέν τοι ἐγὼ κρύψω ἔπος οὐδ᾿ ἐπικεύσω. θ᾿ ακούσεις᾿ δε θα κρύψω τίποτα μηδέ θ᾿ αποσκεπάσω:
«Αἰγύπτῳ μ᾿ ἔτι δεῦρο θεοὶ μεμαῶτα νέεσθαι Στην Αίγυπτο οι θεοί με κράτησαν, τη γη την πατρική μου
ἔσχον, ἐπεὶ οὔ σφιν ἔρεξα τεληέσσας ἑκατόμβας. κι ας λαχταρούσα, τι αψεγάδιαστες δεν πρόσφερα θυσίες'
οἱ δ᾿ αἰεὶ βούλοντο θεοὶ μεμνῆσθαι ἐφετμέων. δε θέλαν οι θεοί ό,τι γύρεψαν να το 'χω αλησμονήσει.
νῆσος ἔπειτά τις ἔστι πολυκλύστῳ ἐνὶ πόντῳ Ένα νησί εκεί πέρα βρίσκεται, Φάρο το λένε, μέσα

355 Αἰγύπτου προπάροιθε, Φάρον δέ ἑ κικλήσκουσι, στην πολυκυματούσα θάλασσα, στην Αίγυπτο απαντίκρυ,
τόσσον ἄνευθ᾿ ὅσσον τε πανημερίη γλαφυρὴ νηῦς τόσο μακριά, όσο δρόμο θα 'κοβε σε μιαν ήμερα μέσα
ἤνυσεν, ᾗ λιγὺς οὖρος ἐπιπνείῃσιν ὄπισθεν: ένα καράβι, πρίμος άνεμος ξοπίσω του αν φυσούσε.
ἐν δὲ λιμὴν ἐύορμος, ὅθεν τ᾿ ἀπὸ νῆας ἐίσας Από το απάγγειο το λιμάνι του τα ισόβαρα καράβια
ἐς πόντον βάλλουσιν, ἀφυσσάμενοι μέλαν ὕδωρ. νερό από βρυσομάνα σκοτεινή, πριν μπουν στο κύμα, παίρνουν.

360 ἔνθα μ᾿ ἐείκοσιν ἤματ᾿ ἔχον θεοί, οὐδέ ποτ᾿ οὖροι Εκεί οι θεοί με κλείσαν είκοσι, μερόνυχτα· χάθηκαν
πνείοντες φαίνονθ᾿ ἁλιαέες, οἵ ῥά τε νηῶν οι ανέμοι οι στεριανοί, που τ᾿ άρμενα φυσώντας πελαγίζουν,
πομπῆες γίγνονται ἐπ᾿ εὐρέα νῶτα θαλάσσης. στη ράχη την πλατιά της θάλασσας γοργά να ταξιδέψουν.
καί νύ κεν ἤια πάντα κατέφθιτο καὶ μένε᾿ ἀνδρῶν, Πια τότε κι οι θροφές θα σώνουνταν κι η ανάκαρα ολονών μας,
εἰ μή τίς με θεῶν ὀλοφύρατο καί μ᾿ ἐσάωσε, αν μια θεά δε με σπλαχνίζουνταν στερνά, να με γλιτώσει,

365 Πρωτέος ἰφθίμου θυγάτηρ ἁλίοιο γέροντος, η κόρη του θαλασσογέροντα, του αδάμαστου Πρωτέα᾿
Εἰδοθέη: τῇ γάρ ῥα μάλιστά γε θυμὸν ὄρινα. τη λέγαν Ειδοθέα᾿ τον πόνο μου θωρώντας με σπλαχνίστη
ἥ μ᾿ οἴῳ ἔρροντι συνήντετο νόσφιν ἑταίρων: κι ήρθε μπροστά μου, όπως παράδερνα χωρίς συντρόφους, μόνος·
αἰεὶ γὰρ περὶ νῆσον ἀλώμενοι ἰχθυάασκον εκείνοι τους γιαλούς τριγύριζαν κι αδιάκοπα ψάρευαν
γναμπτοῖς ἀγκίστροισιν, ἔτειρε δὲ γαστέρα λιμός. με αγκίστρια γαντζωτά, τι εθέριζε τα σπλάχνα τους η πείνα.

370 ἡ δέ μευ ἄγχι στᾶσα ἔπος φάτο φώνησέν τε: Κι ήρθε κι εστάθη αντίκρυ, μ᾿ έκραξε κι αυτά τα λόγια μου 'πε:
«‘νήπιός εἰς, ὦ ξεῖνε, λίην τόσον ἠδὲ χαλίφρων, ,, Αλήθεια, ξένε, τόσο ανέμυαλος και κοιμισμένος είσαι;
ἦε ἑκὼν μεθίεις καὶ τέρπεαι ἄλγεα πάσχων; για θες κι οκνεύεις και το χαίρεσαι που τυραννιέσαι τόσο;
ὡς δὴ δήθ᾿ ἐνὶ νήσῳ ἐρύκεαι, οὐδέ τι τέκμωρ Παν μέρες στο νησί που κλείστηκες και πως θα ξεγλιτώσεις
εὑρέμεναι δύνασαι, μινύθει δέ τοι ἦτορ ἑταίρων.’» δεν ξέρεις· το κουράγιο χάνεται των συντρόφων σου ωστόσο."

375 «ὣς ἔφατ᾿, αὐτὰρ ἐγώ μιν ἀμειβόμενος προσέειπον: Είπε, κι εγώ γυρνώντας μίλησα κι απηλογιά της δίνω:
‘ἐκ μέν τοι ἐρέω, ἥ τις σύ πέρ ἐσσι θεάων, ,, Όποια κι αν είσαι απ᾿ τις αθάνατες, σου ανοίγω την καρδιά μου'
ὡς ἐγὼ οὔ τι ἑκὼν κατερύκομαι, ἀλλά νυ μέλλω με θέλημα μου εδώ δεν κλείστηκα· να 'χω αμαρτήσει πρέπει
ἀθανάτους ἀλιτέσθαι, οἳ οὐρανὸν εὐρὺν ἔχουσιν. στους αθανάτους, που τα διάπλατα ψηλά κρατούν ουράνια.
ἀλλὰ σύ πέρ μοι εἰπέ, θεοὶ δέ τε πάντα ἴσασιν, Μα εσύ, μολόγα μου - τι οι αθάνατοι θεοί τα ξέρουν όλα —

380 ὅς τίς μ᾿ ἀθανάτων πεδάᾳ καὶ ἔδησε κελεύθου, ποιος αναιώνιος τώρα μ᾿ έδεσε και μου 'κλεισε το δρόμο;
νόστον θ᾿, ὡς ἐπὶ πόντον ἐλεύσομαι ἰχθυόεντα.’ και πως την ψαροθρόφα θάλασσα περνώντας θα γυρίσω;