Page 17 - ประมวลจริยธรรมข้าราชการตุลาการ

เห็นดวยความบริสุทธิ์ใจวาถูกตอง และยึดถือตามนั้น แมจะไมมีผูใดเห็นพองดวยก็ตาม ยอมเปนเรื่อง

สัมมาทิฐิ
ในเรื่องมิจฉาทิฐิของผูพิพากษานี้อาจมีกรณีที่ผูพิพากษาดําเนินกระบวนพิจารณา
ผิดพลาดหรือบกพรอง โดยเฉพาะในเรื่องของคําสั่งระหวางพิจารณา ซึ่งอาจแกไขไดตามประมวล

กฎหมายวิธีพิจารณาความแพง มาตรา ๒๗ แมคูความจะรองขอ ผูพิพากษาก็ไมยอมแกไข กลับให
คูความยื่นคําคัดคานติดสํานวนไวเพื่ออุทธรณฎีกาตอไป ซึ่งทําใหคูความเดือดรอนเปนอยางยิ่ง

แมวาคูความจะมีทางเยียวยาความผิดพลาดบกพรองของศาลดวยการอุทธรณฎีกา เขาก็ตองเสียทั้ง
เวลาและเงินทอง ที่สําคัญที่สุดก็คือ ทําใหรูปคดีของเขาเสียหาย ผูพิพากษาซึ่งตระหนักอยูเปนอันดีวา
ตนผิดพลาดไปแลว แทนที่จะตัดใจละมิจฉาทิฐิของตนเสีย แกไขกระบวนการพิจารณาใหม

ใหถูกตองกลับปลอยใหเปนเคราะหกรรมแกคูความที่มิไดมีสวนผิดพลาดบกพรอง หรือตองรับผิด
ดวยเลย ความมีมิจฉาทิฐินี้ นอกจากจะเสียหายแกคูความโดยตรงแลว ยอมจะกระทบกระเทือน

ตอผลการปฏิบัติหนาที่ราชการของผูพิพากษานั้นดวย ในเมื่อปรากฏมีขอรองเรียน หรือศาลสูง
ตองเปนผูพิจารณาแกไขความผิดพลาดบกพรองของตนเมื่อมีอุทธรณฎีกา
ในทางตรงกันขาม มิใชวาการยึดมั่นในความเห็นของตนวาถูกตองนั้นจะตองเปนเรื่อง

ดื้อรั้น หรือมิชอบเสมอไป แมวาจะขัดแยงตอความเห็นสวนขางมากก็ตาม ความเปนตัวของตัวเอง
การมีความคิดเห็นเปนอิสระและยึดมั่นในความคิดเห็นของตนนั้น เปนเอกลักษณของวิชาชีพ

ตุลาการโดยเฉพาะ ขอแตเพียงวาความคิดเห็นนั้นเปนความคิดเห็นที่ชอบเทานั้น ผูพิพากษาไมควร
หวั่นเกรงตอการที่จะถูกศาลสูงกลับ หรือแกคําพิพากษาของตน ในการตัดสินคดีความนั้น แทนที่จะ
เกรงใจศาลสูงวาเห็นประการใด แลวตัดสินไปตามนั้นเพื่อมิใหถูกกลับหรือแก นาจะตัดสินไปตามทางที่

ตนเองเห็นโดยบริสุทธิ์ใจ และไดใครครวญอยางสุขุมแลววา เปนความถูกตองและเที่ยงธรรม
แมวาคําพิพากษาจะถูกศาลสูงกลับหรือแก ก็ไมนาจะมีผูใดถือวาการกลับหรือแกโดยศาลสูงนั้น

แสดงใหเห็นความบกพรองหรือผิดพลาดของผูพิพากษาในการปฏิบัติหนาที่ราชการศาลยุติธรรม
แตประการใด
อนึ่ง ความถูกตองและเที่ยงธรรมนี้ ไมไดหมายความวา ผูพิพากษามีอํานาจที่จะตัดสิน

คดีตามที่ตนเห็นวายุติธรรมอยางไรก็ได หากแตตองอยูภายในกรอบของตัวบทกฎหมาย
ภายในเจตนารมณของกฎหมาย และนิติประเพณี (ตามความหมายในคําอธิบายจริยธรรม ขอ ๑ (๓))

บทบัญญัติ

ขอ ๑๒ เมื่อจะพิพากษาหรือมีคําสั่งในคดีเรื่องใด ผูพิพากษาจักตองละวางอคติทั้ง
ปวงเกี่ยวกับคูความหรือคดีความเรื่องนั้น ทั้งจักตองวินิจฉัยโดยไมชักชา และไมเห็นแกหนาผูใด

คําพิพากษาและคําสั่ง จักตองมีคําวินิจฉัยที่ตรงตามประเด็นแหงคดี ใหเหตุผลแจงชัด
และสามารถปฏิบัติตามนั้นได การเรียงคําพิพากษาและคําสั่งพึงใชภาษาเขียนที่ดี ใชถอยคํา
ในกฎหมายใชโวหารที่รัดกุมเขาใจงาย และถูกตองตามพจนานุกรมฉบับราชบัณฑิตยสถาน

ขอความอื่นใดอันไมเกี่ยวกับการวินิจฉัยประเด็นแหงคดีโดยตรง หรือไมทําใหการวินิจฉัยประเด็น
ดังกลาวชัดแจงขึ้นไมพึงปรากฏอยูในคําพิพากษาหรือคําสั่ง