Page 112 - Guerra de las Galias [Colección Gredos Bilingüe] I-II-III
P. 112
maior alacritas studiumque pugnandi maius exercitui
iniectum est.
XLVII. (1) Biduo post Ariovistus ad Caesarem le
gatos* mittit. Velle se de his rebus quae inter eos agi
coeptae neque perfectae essent agere cum eo; uti aut
iterum conloquio diem constitueret aut, si id minus
vellet, e suis legatis aliquem ad se mitteret. (2) Conlo-
quendi Caesari causa visa non est, et eo magis quod
pridie eius diei Germani retineri non potuerant quin in
nostros tela conicerent. (3) Legatum e suis sese magno
cum periculo ad eum missurum et hominibus feris
obiecturum existimabat. (4) Commodissimum visum est
Caium Valerium Procillum, C. Valeri Caburi filium,
summa virtute et humanitate adulescentem, cuius pa
ter a Caio Valerio Flacco civitate* donatus erat, et prop
ter fidem et propter linguae Gallicae scientiam, qua
multa iam Ariovistus longinqua consuetudine utebatur,
et quod in eo peccandi Germanis causa non esset, ad
eum mittere, et una M. Metium, qui hospitio Ariovisti
utebatur. (5) His mandavit ut quae diceret Ariovistus
cognoscerent et ad se referrent. (6) Quos cum apud se
entrevista, se encendió en el ejército mucho mayor coraje y más deseo de
luchar.
XLVII. (1) Dos días después, Ariovisto envía emisarios a César, di-
ciéndole que quería tratar con él de aquellos asuntos que habían empezado
a tratar, sin concluirlos: que o bien señalase de nuevo fecha para una
entrevista o, si lo prefería, le enviase alguno de sus legados. (2) No vio
César motivo para nueva entrevista, tanto más cuanto que, dos días antes,
no se había podido impedir que los germanos disparasen contra los nues
tros. (3) Creía que enviarle uno de sus legados y exponerlo a aquellos
hombres feroces, no podría hacerlo sin gran peligro. (4) Consideró lo más
acertado enviarle a Cayo Valerio Procilo, hijo de C. Valerio Caburo, joven
muy valeroso y cultivado (cuyo padre había sido agraciado con la ciuda
danía por Cayo Valerio Flaco), en atención a su lealtad y a su conoci
miento de la lengua gala, que ya Ariovisto por su larga práctica hablaba
mucho y porque los germanos no tendrían ningún motivo para ultrajarle
y junto con él a M. Meció, que era huésped de Ariovisto. (5) Encargóles
que se enteraran de lo que quería Ariovisto y volvieran a comunicárselo.
110