Page 17 - การจัดการความขัดแย้ง

๘

ͧ¤»ÃСͺ¢Í§¡ÒÃμÔ´μ‹ÍÊ×èÍÊÒÃ

การสื่อสารเปนองคประกอบสําคัญที่ทําใหคนเราเขาใจกัน ขณะเดียวกัน ถาสื่อสารไมดี

ก็ทําใหไมเขาใจกัน กลายเปนความขัดแยง และเมื่อขัดแยงแลวก็ตองอาศัยการสื่อสารอีกนั่นเองที่จะมา
ทําความเขาใจกันเพื่อหาทางออกและแกปญหาเพื่อยุติความขัดแยง หากเราจะแยกแยะองคประกอบ

ของการสื่อสารในรูปแบบเดิมทั่วไป ก็จะแยกไดออกเปน
๑. การพูด

๒. การฟง
๓. ภาษาทาทาง

๔. ภาษาเขียน
๕. เครื่องมือที่ใชสื่อสารกัน

๖. สิ่งแวดลอมในระหวางสื่อสาร
๗. เนื้อหาของการสื่อสาร

แตละองคประกอบมีความสําคัญที่ผูอานจะตองใสใจในการฝกและใชทักษะเหลานี้

ใหถูกตองเหมาะสม โดยมีรายละเอียดที่สําคัญ ดังนี้

·Ñ¡ÉСÒþٴ

เปนเครื่องมือสําคัญที่จะถายทอดเนื้อหาจากคนหนึ่งไปยังอีกคนหนึ่งหรือหลายๆ คน

ความสําคัญของการพูดก็คือวิธีการที่จะถายทอดเนื้อหานั้นไปมีความสําคัญอยางมาก ผูนําที่ประสบ
ความสําเร็จจะสามารถถายทอดแนวคิดของเขาใหกับผูอื่นไดอยางดี คนฟงจะชอบหรือไมชอบอยูที่คําพูด

ที่พูดออกไปนั่นเอง ไมใชเพียงแตมีลิ้นมีปากก็พูดไป จนมีคําพังเพยวา “จงพูดแตดี แตอยาดีแตพูด”
หรือรัชกาลที่ ๖ (ดุสิตสมิต) ไดทรงพระนิพนธคําโคลงไวดังนี้

อันพูดนั้นไมยาก ปานใด เพื่อนเอย
ใครมีลิ้นอาจ พูดได

สําคัญแตในคํา ที่พูดนั่นเอง
อาจจะทําใหชอบ และชัง

หรือที่ทานกวีเอก สุนทรภู ไดนิพนธไวในนิราศภูเขาทองวา

“ถึงบางพูด พูดดีเปนศรีศักดิ์ มีคนรักรสถอย อรอยจิต
แมพูดชั่วตัวตายทําลายมิตร จะชอบผิดในมนุษยเพราะพูดจา”

ในมงคลสูตร ๓๘ ประการของคําสอนของพระพุทธเจา ไดกลาวไวใน Á§¤Å·Õè ñð
ถึงเรื่อง “ÇÒ¨ÒÊØÀÒÉÔμ” จะเปนมงคลชีวิตที่จะชวยลดปญหาความขัดแยงแตกแยกในหมูคณะในสังคม

ประเทศชาติไดมี ๕ ขอ ดังนี้คือ